De slaapkamer gangen

Spreekt voor zichzelf. Deze gangen leidden naar de verschillende kamer.

Met zijn grote weekendtas over zijn schouder slenterde hij door de gangen heen. Zuchtend liet hij zijn tas vallen die met een plof op de grond terecht kwam. Hij keek even om zich heen, er was duidelijk niet veel leven in dit te huis. Maar daar zou hij gauw verandering in brengen. Hij grijnsde even en graaide toen zijn sleutel uit zijn broekzak en stopte die in het sleutelgat. Nummertje 30, aha.

Kamer 38.. waar is kamer 38.. Nogal afwezig probeerde Lucy de sleutel in het slot om te draaien, maar het slot werkte niet echt mee.
Dat het kamer 30 was in plaats van 38, dat had ze niet in de gaten, maar het feit dat de deur niet meewerkte maakte haar humeur er niet beter op en kwaad schopte ze tegen de deur.
"Verdomme," vloekte ze bijna onhoorbaar. Kon dat mens haar niet gewoon metéén de goede sleutel geven? Dit sloeg nergens op.

(ik zeg niks)

Asthon opende zijn slaapkamerdeur nadat iemand er op om beukte. Was was er nou? Hij keek naar het bloedmooie meisje die voor zijn ogen verscheen. Hij glimlachte. 'Ik denk..'begon hij. 'Dat je bij de verkeerde kamer zit te proberen.' Hij knipoogde. 'Maar maakt niks uit, als je deze kamer in wilt - mij best.' Hij bestuurde het meisje nog eens. Dit kon nog wel eens leuk worden.

"Ik denk eerder dat jíj in de verkeerde kamer zit," verdedigde Lucy zichzelf, al begon ze daar nu toch wel aan te twijfelen. Nouja, ze kon toch niet zo dom zijn om bij de verkeerde kamer te proberen?!
"Kamer 38, right?" vroeg ze ter bevestiging. "Als je deze kamer in wilt, mij best"
Oh. Dus hij ging het zo spelen. Dat kon zij ook.
"Denk je niet dat twee personen op een kamer wat krap is?" vroeg ze toen schijnheilig.

'Kamer dertig,'verbeterde hij haar. 'Als je acht kamers verder je sleutel in dat gat steekt lukt die misschien wel.' Hij keek haar glimlachend aan. 'En je hebt gelijk, het is inderdaad wat te krap. Maar in het bed zullen we daar geen last van hebben.' Hij keek haar bloedserieus aan, zien wat ze kon hebben. Misschien was het zo'n preuts meisje die alleen thuis problemen had.

"Bedankt, ik zal het proberen," antwoordde Lucy op nog steeds dezelfde toon, zonder haar blik ook maar een seconde van de jongen af te wenden.
Toegegeven; hij was knap. Maar dat betekende niet dat ze zo snel op hem in zou gaan.
"Daar heb jij dan weer gelijk in, maar ik lig helaas niet de hele dag in bed," vertelde ze hem alsof ze niet doorhad waar hij het over had. Natuurlijk snapte ze het, maar dat haalde de lol er gelijk van af.

Hij keek haar met een tevreden blik aan. 'Well, er is wel ruimte voor dansen. Dus als je wilt mag je me keer voor me dansen.' Hij grijnsde en bekeek haar nog eens. Wat een geweldig lichaam. Daarna keek hij haar in haar ogen. 'Dus lijkt het je wat? Dit is mijn beste aanbod voorlopig.'

"Voor je dansen? Dat verdien je niet," antwoordde Lucy met een onschuldige blik in haar ogen.
Mooi niet dat hij dit ging "winnen." Ze zou zometeen wel naar haar eigen kamer toegaan, zodra ze het idee had dat zij het laatste woord had en dus niet de jongen voor haar - wie het dan ook zijn mocht.
Nee, dat had hij mooi mis.

'Wat een stelletje klootzakken.'siste ze. 'Hoezo onze laatste vrije dag? Wat zijn ze van plan met ons te doen.'ze rolde haar ogen en keek Aizen vragend aan. Als hij haar niet weggetrokken had, had ze waarschijnlijk meteen al een scéne getrapt.

"Waarschijnlijk een heleboel lijstjes en schema's die we moeten opvolgen - niet dat we ons daaraan houden, right?" Een grijns vulde Aizens gezicht weer nadat ze eindelijk van de drie weg waren en met zijn handen in zijn zakken liep hij door richting de andere kant van de gang. "Welk kamernummer heb je eigenlijk?"

'Ik begrijp dat ik eigenlijk meteen meer verdien, maar we kunnen opzich rustig aan beginnen,'stelde hij voor. Het meisje zou of een enorme hekel aan hem krijgen of het stiekem wel leuk vinden, maar gewoon hard to get blijven spelen. Als ze de tweede was, was ze nog geweldiger dan hij haar al vond. Als ze een enorme hekel aan hem zou krijgen zou hij haar meteen bestempelen als een preuts meisje zonder humor en die alles veel te serieus neemt. Zo simpel is het.

'Het leukste aan regels is dat je ze kunt verbreken,'glimlachte ze ontdeugend en ze keek hem even kort aan. Daarna pakte ze haar sleuteltje erbij. 'Nummer 35,' zei ze. 'Jij dan?' Ze keek om zich heen, de gangen bevielen haar ook niks. Er zou heus wel wat kleur bij mogen.

Lucy plantte haar arm in haar zij en keek de jongen met een arrogante blik op haar gezicht aan.
"Meer? Van wie? Een van die goedkope hoertjes aan de overkant hier?" vroeg ze poeslief - iets wat totaal niet paste bij de uitdrukking op haar gezicht.
"Overschat jezelf niet," plakte ze er op diezelfde toon nog aan vast.

"Mooi, ik heb 36!" antwoordde Aizen, die druk op zoek was naar zijn kamer maar nu toch weer even stopte en Lily aankeek.
"Daar ben ik het helemaal mee eens!" stemde hij toen met een kleine twinkeling in zijn ogen in. "Dus daar moeten we maar zo vroeg mogelijk mee beginnen, vroeg of laat krijgen ze wel genoeg van ons op die manier."

Hij schoot in de lach. 'Je bent schattig als je zo kijkt. Maar dat even terzijde hoe weet jij dat er goedkope hoertjes aan de overkant zijn?' Hij haalde vragend zijn wenkbrauwen op. Misschien zat ze wel in de bussiness, wist hij veel. Persoonlijk had hij het niet zo op hoeren, die zijn te makkelijk.

'Nummertje 35!'zei ze triomfantelijk en ze stak de sleutel in het gat en draaide hem om. Ze trok de deur open en keek met grote ogen naar het kleine verblijf. Ze draaide zich met een ruk om en keek met een wanhopige blik naar Aizen. 'Ik wil niet verwaand klinken hoor, maar zelfs een hamster heeft in dit .. hok een kutleven.'

Na de opmerking van de jongen voor haar veranderde Lucy's blik gelijk weer terug naar een iets minder arrogante uitdrukking en zonder iets te zeggen bleef ze hem een poosje aankijken. Hoe ze dat? Dat was niet moeilijk te raden. Het zag eruit als een typische hoerenbuurt, eentje waarin elke inwoner wel iets met dat gebied te maken had. In dit tehuis zouden er vast en zeker ook zat zitten. "Dat weet ik gewoon," beantwoordde ze daarom zijn vraag maar. "Dat is niet zo moeilijk te zien."

Nogal verbaasd keek Aizen Lily aan, totaal niet doorhebbend waar ze nou eigenlijk problemen mee had. Zo erg kon het niet zijn, toch? Nieuwsgierig liep hij langs Lily heen de kamer heen en het duurde niet lang voor zijn mond openviel van verbazing. "Oke, dit kunnen ze dus echt niet maken," bracht hij gelijk uit. "Stelletje idioten! Hier stop je geen levende wezens in!"

Hij keek haar begrijpend aan. Stiekem had hij het ook al opgemerkt en vond het nogal een eigenaardige plek om een te huis neer te zetten. Er waren genoeg jongens die wel naar de hoeren even hun beurt kwamen halen. Of meisjes die in de verleiding zouden komen om hun lichaam ook te verkopen. In zo'n plek zou dat nogal voor de hand liggen. 'Maar goed, even voor jou informatie: ik betaal niet voor sex, nooit.'

"Oh, dus ik kan daaruit opmaken dat je nog maagd bent?" vroeg Lucy, op wiens gezicht nu zonder dat ze het doorhad een grijns ontstaan was. Natuurlijk meende ze haar vraag niet echt, maar het was zo leuk om de jongen te irriteren of in ieder geval een poging tot dat ze maar gewoon doorging met rare vragen stellen.

Ook zij stapte de kamer binnen en slikte even. 'Ik denk ook dat we een gezamenlijke badkamer hebben.' Ze kon geen deur ontdekken die naar een mogelijke badkamer zou leidden. Ook een wasbak was niet aanwezig. 'Waarom hebben ze hier geen spiegel?' Daarna keek ze naar het bed. 'Valt me nog mee dat ze wel een twee persoonsbed hebben.' Ten slotte viel haar oog op de radio. 'Gelukkig, nog een troost.'

"Waarschijnlijk krijgen we ook beperkte douchetijden," merkte Aizen op. "Oh en over die radio zou ik me ook maar niet al te veel opwinden, wie weet staan er maar twee zenders op, zou me in ieder geval niet verbazen.' Nog een keer liet hij zijn blik door de kamer glijden en daarna weer naar Lily. "Ik denk dat ik mijn kamer ook maar eens bezoeken ga, zie je later!' zei hij met een glimlach, waarna hij op weg ging naar zijn kamer.

((en dna spoelen we zometeen even door kay!!!)

Weer schoot hij in de lach. 'Was het maar zo. Ik weet zeker dat jij dan de primeur zou willen hebben!' Vluchtig ging hij met zijn tong over zijn lippen heen. Het meisje was aardig op dreef en hij had zo'n gevoel dat ze zich zo prima vermaakte. En hij ook, zo'n uitzicht was altijd geweldig. Hij wendde even zijn blik af en keek naar het schilderij wat achter haar hing. Een dood landschap, op de één of andere maneir deed het hem ergens aan denken. Oke - hij dwaalde af. Hij richtte zijn ogen weer op het meisje. Hij besefte dat hij niet eens haar naam wist.